Sześciu wybitnym badaczom i badaczkom rektor PWr prof. Arkadiusz Wójs nadał status professor magnus. To wyraz docenienia ich zasług dla nauki i naszej uczelni. Dziś uroczyście odebrali pamiątkowe dyplomy.
Przez trzy kolejne lata tytułem professor magnus będą mogli posługiwać się: prof. Tomasz Downarowicz (Wydział Matematyki), prof. Jan Dziuban (Wydział Elektroniki, Fotoniki i Mikrosystemów), prof. Jerzy Grobelny (Wydział Zarządzania), prof. Halina Kwaśnicka (Wydział Informatyki i Telekomunikacji), prof. Halina Podbielska (Wydział Podstawowych Problemów Techniki) oraz prof. Ewaryst Rafajłowicz (Wydział Informatyki i Telekomunikacji).
Obecnie osiemnaście osób posiada na Politechnice Wrocławskiej ten wyjątkowy status. Oprócz wyróżnionej w tym roku szóstki są to:
prof. Krzysztof Abramski (Wydział Elektroniki, Fotoniki i Mikrosystemów) – profesor magnus od 2022 r.,
prof. Jan Biliszczuk (Wydział Budownictwa Lądowego i Wodnego) – profesor magnus od 2021 r.,
prof. Marek Bryjak (Wydział Chemiczny) – profesor magnus od 2022 r.,
prof. Jan Misiewicz (Wydział Podstawowych Problemów Techniki) – profesor magnus od 2021 r.,
prof. Janusz Mroczka (Wydział Elektroniki, Fotoniki i Mikrosystemów) – profesor magnus od 2021 r.,
prof. Marek Samoć (Wydział Chemiczny) – profesor magnus od 2021 r.,
prof. Edward Chlebus (Wydział Mechaniczny) – profesor magnus od 2021 r.,
prof. Lech Gładysiewicz (Wydział Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii) – profesor magnus od 2022 r.,
prof. Antoni Szydło (Wydział Budownictwa Lądowego i Wodnego) – profesor magnus od 2022 r.,
prof. Jerzy Świątek (Wydział Informatyki i Telekomunikacji) – profesor magnus od 2022 r.,
prof. Aleksander Weron (Wydział Matematyki) – profesor magnus od 2021 r.
prof. Tadeusz Więckowski (Wydział Informatyki i Telekomunikacji) – profesor magnus od 2022 r.
Status professor magnus nadawany jest w trybie konkursowym, przeprowadzanym w semestrze letnim i przyznawany na okres trzech lat przez rektora, wyłącznie na wniosek Kolegium Przewodniczących Rad Dyscyplin Naukowych, po zasięgnięciu opinii Senatu.
Każdy, kto otrzymuje ten tytuł, ma prawo posługiwać się nim wewnątrz i na zewnątrz uczelni.
Zachowuje także prawo do zatrudnienia na stanowisku profesora w niezmienionym wymiarze czasu pracy i na dotychczasowych warunkach po przejściu na emeryturę. Może również pełnić funkcję kierownika katedry Politechniki Wrocławskiej (w okresie zatrudnienia).
Sylwetka naukowca naszego Wydziału, którzy otrzymał status professor magnus Politechniki Wrocławskiej w roku 2023
Ukończył Wydział Elektroniki Politechniki Wrocławskiej w 1974 r. Stopień naukowy doktora nauk technicznych otrzymał w 1978 r., a doktora habilitowanego - na Wydziale Elektroniki Mikrosystemów i Fotoniki – w 2002 r. Jest profesorem tytularnym od 2008 r.
Jego kolejne stanowiska to: adiunkt w Instytucie Technologii Elektronowej Wydziału Elektroniki Politechniki Wrocławskiej (przekształcony w Instytut Techniki Mikrosystemów a następnie w Wydział Elektroniki Mikrosystemów i Fotoniki) 1978-2007; prof. nadzwyczajny na Wydziale Elektroniki Mikrosystemów i Fotoniki Politechniki Wrocławskiej 2007-2010, prof. zwyczajny (2010), a następnie profesor na tym wydziale.
Pełnił funkcję kierownika wydziałowej Pracowni Mikromechaniki i Mikroinżynierii (2006-2009) i kierownika wydziałowego Zakładu Mikroinżynierii i Fotowoltaiki (2009-2016). Był wiceprzewodniczącym uczelnianej Komisji Dyscyplinarnej oraz przewodniczącym kapituły Nagrody imienia profesora Dionizego Smoleńskiego.
W latach 2005-2008 był zatrudniony na etacie docenta, a następnie (2009-2010) prof. nadzwyczajnego w Instytucie Technologii Elektronowej w Warszawie, gdzie kierował projektem europejskim PR6 Lab-Card. W okresie 2004-2005 pracował na stanowisku directeur de recherche w CNRS Institute FEMTO ST we Francji, a następnie jako profesor wizytujący w Universite Franche Comte Besancon (2006).
Uhonorowano go szeregiem wyróżnień oraz nagród krajowych i zagranicznych. Otrzymał m.in. Nagrodę zespołową Ministra Edukacji Narodowej za osiągnięcia w pracach na rzecz przemysłu (1997), Nagrodę zesp. (II miejsce) za najlepszą pracę Europejskiej Konferencji Eurosensors (1997), Nagrodę zesp. za najlepszy cykl artykułów SEP (1997), Nagrodę zesp. konferencji IMAPS (1997), Nagrodę zesp. konferencji ELTE (1997), Nagrodę ind. (III miejsce) Europejskiej Konferencji Eurosensors za najlepszy referat naukowy (1999), Nagroda zesp. za najlepszą pracę Mixdes (2008), Nagroda zesp. za najlepszą pracę IMAPS - 2009; Nagroda zesp. za najlepszą pracę IVNC - 2009 (Japonia); Nagroda zesp. za najlepszą pracę FBMT (2009), Nagrodę zesp. (III miejsce) za najlepszą prezentację Europejskiej Konferencji Eurosensors (2010), Nagrodę zesp. (III miejsce) za najlepszą prezentację Europejskiej Konferencji Eurosensors (2011) - jest jedynym poczwórnym laureatem tej nagrody), Nagrodę zesp. konferencji Power MEMS (2016, 2022, IVNC 2017, ELTE 2018).
Pełnił ważne funkcje w wielu stowarzyszeniach i komitetach naukowych, w tym m.in.: Polskiego Towarzystwa Techniki Sensorowej (od 1992) – jako członek załozyciel, członek zarzadu, członek komisji rewizyjnej, a następnie prezes zarządu. Był członkiem Komitetu Sterującego Europejskiej Konferencji Naukowej Eurosensors (1994-2018).
Jest członkiem Komitetu Sterującego Światowej Konferencji Mikro/Nano Elektroniki Próżniowej IVNC (od 1999), Komitetu Sterującego Światowej Konferencji Power MEMS (od 2018). Był członkiem Sekcji Nano i Mikro Technologii Komitetu Budowy Maszyn PAN, sekcji Mikrosystemów i Czujników Pomiarowych Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej, Sekcji Mikroelektroniki Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji. Współorganizator Konferencji Eurosensors XI (1997) w Warszawie, wiceprzewodniczący konferencji IVNC (1999) w Darmstadt/Wrocław, współorganizator konferencji COE'94, ELTE 2000, przewodniczący Komitetu Organizacyjnego konferencji COE'04 we Wrocławiu, członek Komitetów Naukowych konferencji COE, członek Komitetu Naukowego Szeregu Konferencji Eurosensors, członek Komitetu Naukowego szeregu konferencji IVMC (i IFES), konferencji COMS, NAMIS, Power MEMS. Był przewodniczącym konferencji IVNC 2008 (Wrocław), Eurosensors 2012 w Polsce oraz wiceprzewodniczącym konferencji COMS 2015, NAMIS 2015, oraz PowerMEMS 2019.
Był ekspertem w zakresie mikrosystemów gazowych firmy Schlumberger (F) (2000-2001) oraz programu Foresight Polska 2020.
Prof. Jan Dziuban brał udział w powstawaniu i realizacji rozlicznych krajowych i miedzynarodowych projektów naukowych w dziedzinie mikrosystemów. Do najważniejszych należą prekursorskie projekty naukowe z lat 90-tych ubiegłego stulecia nad rodziną mikroczujników krzemowych ciśnienia zakończone wdrożeniami przemysłowymi w byłych Zakładach TEWA-CEMI i ZAP oraz przełomowe projekty naukowe skupione na podstawach technologicznych mikrosystemów MEMS i Lab-chip.
Brał udział w dwóch projektach PR6 powiązanych z rozwojem mikrosystemów fluidycznych: NEPUMUC PR6 – opracowanie mikroreaktorów do wytwarzania materiałów wybuchowych oraz OPTOLABCARD PR6 – opracowanie pierwszego europejskiego instrumentu analitycznego wykorzystującego lab-chipy do szybkiej detekcji patogenów bakteryjnych metodą PCR-DNA. Otrzymane w nich pionierskie wyniki umożliwiły rozwój rodziny takich instrumentów, wykorzystujących lab-chipy polimerowe (projekt PR6 Lab-on-Foil), a następnie opracowanie instrumentu do wykrywania mutacji chorobotwórczych u płodów ludzkich metodą badania DNA wydzielonego z krwi obwodowej ciężarnej (projekt PR7 Angel-Lab). We wszystkich projektach prof. Dziuban uczestniczył jako kierownik zadań realizowanych w Polsce (ITE i Politechnika Wrocławska) i wykonawca.
Wspólnie z prof. Christophe Goreckim (FEMTO ST CNRS) zainicjował powstanie europejskiego projektu MAC-TFC (PR7, 2008-2012). Kierował w nim pracami nad rodziną mikrokomórek MEMS dla mikrozegarów atomowych z efektem CPT. Wysiłek badawczy doprowadził do powstania takiego zegara, a technologia tzw. dispenzingu laserowego, dopracowana na Politechnice Wrocławskiej (2008-2016) jest obecnie stosowana przez ośrodki naukowe i produkcyjne na całym świecie.
Prof. Jan Dziuban zainicjował też koncepcję przenośnych, walizkowych, autonomicznych instrumentów analitycznych lab-on-chip do wykrywania ataków biologicznych. Była ona zrealizowana w projekcie na rzecz obronności SFORA, gdzie pełnił funkcję kierownika naukowego, koordynatora projektu i wspórealizatora prac naukowych i rozwojowych. Projekt został nagrodzony nagrodą DEFENDER (2014), a wyniki wykorzystano między innymi w walce z pandemią COVID19.
Zainicjował też badania nad instrumentem lab-chip do metrologicznej oceny potencjału biologicznego oocytów i zarodków zwierząt hodowlanych w celu wspomożenia techniki transferu zarodków - ważnej techniki wspomagania jakości stad hodowlanych. W powołanym z jego inicjatywy projekcie APOZAR POIG opracowano nowatorski instrument oraz metodę tzw. pola jakości, umożliwiającą klasyfikacje materiału na podstawie badań spektrum absorbancji VIS/NIR.
W ostatnich latach prof. Dziuban skupił się na kilku nowatorskich kierunkach badawczych. Zainicjował i koordynował projekt przemysłowy nad „inteligentnym” gazomierzem przydomowym (projekt na rzecz firmy ELEKTROMETAL, finansowanie NCBiR), a w szczególności nad mikroczujnikiem MEMS zdolnym do oceny kaloryczności gazu ziemnego dostarczanego do gospodarstw domowych.
Równolegle włączył się w prace nad Strategią Rozwoju Dolnego Sląska (2017), w której z jego inicjatywy ujęto rozwój instrumentów biomedycznych i metodologii badań w warunkach mikrograwitacji.
Nawiązał współpracę z trzema ośrodkami naukowymi z Wrocławia (UP, Instytut Hirszfelda PAN, AM) oraz z firmą SatRevolution. Celem szczegółowym projektu, w którym pełni rolę kierownika naukowego, jest przeprowadzenie wybranych badań cytometrycznych w automatycznym subminiaturowym laboratorium chipowym, które to laboratorium jest tzw. payloadem nanosatelity lab-sat 3U. Projekt zakończono z sukcesem, gdy w styczniu 2022 r. wprowadzono laboratorium na orbitę, gdzie potwierdzono prawidłowe działanie sprzętu i przeprowadzono pierwszy europejski eksperyment biologiczny na orbicie z użyciem techniki nanosatelitarnej.
Rozpoczął też prace nad rodziną mikrospektrometrów jonowo-atomowych MEMS w ramach zainicjowanej przez niego współpracy z Narodowym Uniwersytetem w Singapurze. W projekcie opracowano subminiaturowe analizatory gazów MEMS z własnymi układami mikropomp wysokiej próżni MEMS i jonizatorami MEMS. To rozwiązanie, posiadające cechy nowości w wymiarze światowym, zostało dostrzeżone przez ESA i NASA.
Prof. Dziuban jest pomysłodawcą i kierownikiem naukowym wydziałowego Centrum Badań Kosmicznych, które specjalizujące się w rozwijaniu sub-miniaturowych instrumentów do zastosowań kosmicznych. Jest przewodniczącym Zespołu Naukowego ds. analizy wykonalności polskich misji planetarnych i księżycowych. Aktywnie uczestniczy w ustalaniu długofalowej strategii rozwoju sektrora kosmicznego w Polsce przyw spółdziałaniu z ESA i NASA.
Autor ponad 400 artykułów, kilkunastu patentów. Jest autorem uznanej na rynku międzynarodowym książki na temat roli bondingu w technice mikrosystemów („Bonding in microsystem technology”) oraz współautorem kilku książek w dziedzinie. Wypromował wielu magistrantów i doktorów, niektórzy z nich uzyskali samodzielność naukową i tytuły profesorskie.
